Qysh m’gërryen malli për ty

sikur treni shinat e vjetruem

fishkëllima e tij ma merr paqen

e ulë n’vagonin e parë.

Rehatinë e shoh tek më del prej shpirtit

minut për minut, copa copa

nuk e di qysh përbirohet

kur dritaret i msheli, edhe dyert,

veç derën e dhomës tande e la hapun,

e përkdheli shtratin që ka nis me t’ra i vogël

dinosaurat aty janë kthye përmbys,

e kanë fut kryet nën jastak

po tuten prej pluhnit që e ka mbulue shkëlqimin.

Due me ju falë dritë, bie me ta

tu u mundu me thithë nji troh,

qenje tanden,

që ka mbet n’ajr e mu mush frymë bile pak.

Ç’rregullohem, ç’orientohem

Çoroditem!

Mbahem veç për hijen tem.

Jetoj si nji lugat i kurdisun,

me alarme sabah e aksham.

Nanë e pazoja që hala nuk u mësu

mallin me zotnu

E ti i vogli jem

pa i pas kujt borxh

za nuk ban;

I përgjysmuem në dy shpija,

dy dhoma,

dy palë pushime,

e mallin n’gojë se nxen.

E ndanë diellin e pranverës

edhe t’kuqrremtën e vjeshtës

edhe sytë na i jep hua

me mujt m’i ndigjue kangët

e harrueme,

E za nuk ban!