Ti munesh besë mos me m’zanë,

që tash e kapërcej edhe lumin ma t’fellë

ndoshta bash kur s’duhet

e nji hap se qes

ndoshta bash kur duhet ….

 

Kjo asht e vërteta jem,

që për ty munet me kanë e huqtë!

Po unë e kam lanë shtëpinë që era andërr i ka ardh’

kur hakun s’ma ka dhanë

e shpirtin ma ka coptue si nji kasap i etun.

 

Se unë i kam nejt ngat trungut tuj u ba hi

kadal dale si me e pas veremin.

Edhe t’ardhmen  e kam lagë me ja hjek zjarminë,

e me ja flladit shpresën;

Po ai hi asht ba, e ardhmja s’më asht tha!

Edhe rranjët me gjakun tem ja kam vadit;

Po ato janë kalb veç edhe ma kadale,

pleh janë ba e gjakun ma kanë baltue!

Edhe degët n’trung me fije të flokëve t’kresë i kam shtrëngu,

veç me lulue e naj pipth me e qit;

Po i kam pa tuj u përplas për toke,

kur frymarrja e parë i ka rrxu,

e flokët e kresë mi kanë shkulë!

 

Unë e kam lanë shtëpinë që era andërr i ka ardh’

sot edhe veten e kapërcej!

Po rrënojat janë barrë e randë për shpinën tem tash

Unë veç ma e fortë s’bahem…